Verhuisd van stad naar natuur

Onze planning voor de maand januari was het nieuwe jaar af te trappen met een schoonmaak en herstel. We hadden in gedachten om het gebouw van YWAM Carioca op te knappen en schoon te maken.

Lucas zijn schouder schiet echter al meerdere jaren herhaaldelijk uit de kom en hierdoor had hij constante pijn. Bijna dagelijks hadden we hiervoor dokters afspraken, wat erg prijzig werd door alle busritten. We beseften ons dat het de beste keuze was om de basis te verlaten, en in het huis van Lucas zijn ouders te verblijven. Dit is namelijk dichtbij de dokterskliniek.

Het is een wonder dat we een arts mochten bezoeken die binnen een paar dagen een operatie wilde uitvoeren. Na de operatie en  een verplichte vijf dagen rust, mochten we verhuizen op de avond van dag vijf naar Porto Velho. Dit was bijzonder aangezien wij onze vliegtickets al geboekt hadden voor een wonderbaarlijk goedkope prijs. Hoe alles dan ook precies als puzzelstukjes in elkaar paste, kon niets anders zijn dan Gods planning en leiding!

Het was fijn tijdens het het proces van de doktersbezoeken en de operatie, in Lucas zijn ouderlijk huis te verblijven. Het was een gezegende tijd, zowel voor ons als voor de ouders van Lucas. Lucas werkt al een aantal jaren in de zending, maar hij is altijd in de favela’s van Rio de Janeiro gebleven. Hier was het mogelijk elkaar op te zoeken met de bus of auto.

Nu wij zijn verhuisd naar Porto Velho, is dit eigenlijk net zoiets als het land verlaten. Van Rio de Janeiro de grote stad, naar het groene Amazonegebied. Een bezoekje zal niet meer zo gemakkelijk gaan; Het is nu een 4,5 uur durende vliegreis. Het was dus een mooi cadeautje dat zijn ouders in deze spannende tijd van de operatie, zo voor de verhuizing, ouderlijke zorg konden geven.

Voor de vliegreis was ik best zenuwachtig: Lucas met een pas geopereerde schouder. Zijn arm  in een mitella, omdat hij zijn schouder absoluut niet mag gebruiken drie weken. Vliegvelden en vliegtuigen zijn altijd vol met onoplettende en gehaaste mensen, mijn hoofd zat vol met mogelijke ongelukken die konden gebeuren. Lucas, daarentegen, was erg kalm. “We gaan gewoon als laatste in en uit het vliegtuig en dan kan er niets gebeuren”. Zo kalm als Lucas dit zei, zo soepel verliep de reis dan ook. Zonder enige problemen kwamen we rond middernacht aan in Porto Velho, waar wij opgehaald zouden worden door iemand van de basis.

Er was echter niemand te zien, waardoor Lucas tegen mij zei: “Bereidt je hart en jezelf voor dat wij mogelijk vannacht op het vliegveld zullen moeten slapen.” 

In een van de wachtruimtes in de vertrekhal hadden we een plekje gemaakt. Het zag er erg comfortabel en knus uit: tussen onze bagagekarretjes en wat banken hadden we onze slaapzakken uitgerold met daarin onze eigen zachte kussens. Vroeg in de ochtend werden we wakker gebeld door de leidster van de basis: ze was ontdaan van de nogal onbegrijpelijke situatie dat wij nog op het vliegveld waren. Haar echtgenoot kwam per direct naar het vliegveld om ons op te pikken. 

De eerste avond na onze aankomst was de wekelijkse dienst. Prachtig om verschillende getuigenissen te mogen horen vanuit verschillende stammen. Deze stammen bezoeken de basis om de Bijbel te vertalen naar hun eigen dialect. De volgende ochtend na het ontbijt liepen we met velen een stukje van de de natuur in wat de basis toebehoort. We kwamen aan bij een prachtig klein stervormig meer, het water was als een spiegel en het was omringt door verschillende tinten en geuren groen. In het Portugees en eigen dialect werd er gelezen uit de Bijbel over de doop van Jezus. Waarop we getuigen mochten zijn van de doop van drie mensen vanuit een van de stammen  in het meer. Aansluitend werd God geprezen door een vrouwenstem, gevolgd door kinderstemmen, die zongen in eigen dialect. Het was zo simpel, puur en prachtig.

Tijdelijk verbleven wij in het zogenaamde “hotel” van de basis. Dit was ergens wel fijn; we mochten starten in dezelfde kamer waar wij twee maanden geleden ook al verbleven op onze doorreis naar Labrea. De basis heeft ons een huisje (lees: een chalet) geschonken, waarin wij mogen verblijven. Opnieuw zegent God ons rijkelijk met het geven van een thuis, een plek waar waar wij familie kunnen zijn en in rust kunnen studeren.

Het huisje is wat oud en voor langere tijd leegstaand geweest, waardoor wij in onze vrije uren tussendoor het huisje zullen schilderen en opknappen. Deze week zal ook de Portugese cursus starten: dagelijks drie uren studeren in de middag.

In de ochtenden help ik mee in de keuken om te koken voor medewerkers en studenten aanwezig op de basis: vrouwen in de keuken: waar anders worden er meer gesprekken gevoerd?  Hierdoor mag ik werken en leren tegelijkertijd.

Lucas is gevraagd om een jongen vanuit een indiaanse stam te helpen met zijn schoolwerk. Aangezien Lucas de opleiding tot leraar wiskunde bijna heeft afgerond, kan hij tot grote zegen zijn voor deze jongen zowel als hulp in zijn schoolwerk als een mannelijke aanwezigheid in zijn leven.

We zijn allebei erg enthousiast over de manier waarop we onze hobby’s en kwaliteiten kunnen inzetten en hierin mogen groeien in ons nieuwe thuis.

Liefs en blessings, 
Christa en Lucas