Het is 08.00uur in de ochtend dat ik met mijn broodje en bakje koffie door al mijn papierwerk heenspit; heb ik echt alles compleet ingevuld voor mijn project? Alle lessen en aantekeingen goed doorgenomen? “Jongelui, jullie hebben niet zo hard gestudeert alleen voor deze toets; jullie hebben gestudeert voor je verdere leven.” Een mooie en fijne aanmoediging voordat we de toets krijgen..
Na afloop van de toets een heerlijke vrije worship, dat wil zeggen ‘spelen en plezier maken met Jezus, tijdens worship.’ Wat een genot en wat een ontspanning, alle kwalitetien zoals gymnastiek, skaten, dansen en kunst bij elkaar te mogen zien en elkaar te helpen jouw kwaliteit te leren aan de ander.
Dit was een fantastische ontlading na alle stress van de laatste weken, de theorie zit er over het algemeen op, het is tijd voor de Olympische Spelen, een praktijkperiode waar we allen naar uit hebben gekeken. Het is vooral erg fijn om als de gehele groep gezamelijk praktijk te mogen doen net als met de carnaval in de beginperiode van onze DTS, in plaats van opgesplitst in groepjes zoals de afgelopen maanden.
Zo liep ik de eerste avond in een groepje al dansens en zingend in een blauw t-shirt met de opdruk ‘een wereld zonder drugs’ rond te evangeliseren, de vrijheid die ik voel laten zien aan de mensen. Toch bizar hoe snel je je gewend als thuis kan voelen in deze grote stad. YWAM-teams, en andere evangelisatie organisaties zijn aanwezig vanuit de gehele wereld. Overal in de stad wordt op verschillende manieren het evangelie verkondigt. Een machtig mooi kippenvel gevoel; zoveel landen, zoveel mensen, allemaal verschillend maar met dezelfde missie; iedereen uitnodigen om te leven voor een hoopvolle en vrije toekomst; Echt hét Licht in de stad brengen!
En zo waren we gisterenavond in een red-light-district, vooral om hier te bidden tegen de spirituele machten, maar ook de vreugde en dankbaarheid van ons geloof te uitten in en met intense worship. We zaten mooi gesetteld in het gras onder een boom, tussen twee wegen in, in de tussenberm. We hadden frisdrank en een heerlijke zelfgemaakte chocoladecake mee om uit te delen aan de mensen die hier op de straat leven of hun lichaam moeten verkopen langs de weg. Het mooie was ook dat we bij het stoplicht plaats hadden genomen. Doordat het verkeerslicht vaak genoeg op rood sprong keken en luisterden vele mensen nieuwschierig door hun geopende raampje naar wat wij zongen. Het blijft moeilijk en pijnlijk, je zou zo graag de weg willen oversteken en je t-shirt aan het schaarsgekleedde meisje willen geven en haar willen overtuigen dat het leven zoveel anders kan zijn, ook voor haar. Uit respect voor haar werk en om haar inkomen niet in de weg te zitten kunnen we enkel bidden als de aangeboden uitnodiging wordt afgeslagen. Wij kennen haar leven niet, wij weten niet wie haar in de gaten houd. Het blijft pijnlijk om een geest zo kapotgemaakt te zien. Graag vraag ik uw en jouw aandacht om ook voor deze situaties mee te bidden, zeker nu er zovele toeristen zijn dat de ”traffick” in drugs en sex niet verergerd wordt.
Verderop in de schaduw van de bomen zag ik een vrouw tegen een van de bomen aan op de grond zitten, dit trok mijn aandacht. Samen met twee klasgenoten liep ik naar haar toe en nodigde haar uit voor een frisdrankje en een stuk chocoladecake. Ze accepteerde de cake maar wou verder geen gesprek want “mensen worden gekwetst door haar of mensen kwetsten haar.” Uit eigenbescherming heeft ze ervoor gekozen geen contact meer te hebben met mensen. We wensden haar God’s zegen toe toen ze wegliep, we baden voor haar en de aanbiddingsnummers die uit de gitaren luidden werden aangevulld door gezang.
Enige tijd later keek ik over mijn schouder en merkte op dat dezelfde vrouw over de weg weer aan kwam lopen met een lap karton, ze ging achter een boom op de grond liggen. Ik bleef het gevoel hebben dat God wou dat ik met haar praatte, wegens de taallbarriere vroeg ik een vriendin of ze mee wou lopen om voor mij te vertalen.
Ik herrinnerde mij het Bijbelgedeelte uit 1 Korintiërs 9:19-23 de manier waarop Paulus de mensen dient; door zichzelf aan te passen aan iedereen als hij het goede nieuws verkondigt. Zo deed ik dus ook mijn schoeisel uit en ben ik op blote voeten naar de vrouw gelopen en gevraagd of ik bij haar mocht zitten op de grond. Dat bracht al een verrassende blik op haar gezicht. Ik heb haar met tranen in mijn ogen mogen vertellen hoeveel Jezus zelfs om mij geeft na alles wat ik verkeerd heb gedaan in mijn leven. Hoe ik ervoor koos om mijn pijn en verdriet te verstoppen achter drugs en alcohol. Maar ook hoe vrij ik mij mag voelen sinds ik met Hem wandel. Op de achtergrond hoorde we de groep nog steeds zingen onder begeleiding van de gitaren, “mooi” vond ze de muziek zei ze genietend. Ik mocht haar dan ook vertellen dat het logisch is dat er een beschermende muur om haar hart is heengebouwd om mensen op afstand te houden, dat het logisch is om angst te hebben naar mensen die zich perfect voor willen doen; maar als christen heb ik die strijd kunnen laten vallen, ik hoef niet perfect te zijn en te doen, voor niemand. Ik mag met mijn gebreken in Jezus’ armen komen, hij houd van mensen zoals ze zijn. Dat is Zijn perfectie! Mensen kunnen je alles afpakken, ze kunnen je slaan, je uitschelden, je in je gezicht spugen en je nakijken; ze kunnen van alles met je doen, maar het gevoel en de waarheid van Jezus’ liefde in jouw hart is iets wat niemand je kan afnemen. Dat is iets waar jij zelf vor kiest en als enige op deze aarde voor altijd bij je kan houden omdat jij het zelf wilt. Ze bedankte voor de tijd dat we vrij maakte voor haar, niet om perfect te willen zijn en trots te laten zien maar echt voor haar daar waren. Na afloop vroeg ik of ik haar een knuffel mocht geven; haar verbaasde en blijde gezicht met in haar ogen een glimp van dankbaarheid en hoop zal ik dan ook zeker niet meer vergeten!
Door de weeks zijn we dus vooral bezig met verschillende vormen van evangeliseren tijdens en om de Olypmische Spelen heen, samenwerkend met de organisatie JESUS4ALL. Op de zaterdagen zullen we naar de favala’s gaan waar we de afgelopen maanden al verschillende werken gedaan hebben om hier de Minilympics met de kinderen te doen, en op de zondagen werken we met de kerk waarin we verblijven verder zoals we inmiddels gewend zijn. Al met al gaan we enthousiast een drukke, mooie tijd tegemoet.
Toch begint ook het aftellen al… Het is vooral te merken in de gesprekken onderling, “wat ga jij doen na de Children at Riskschool?” is de hoofdvraag de centraal staat. Nog maar drie weekjes en ik zal alweer in Nederland zijn, heel vreemd besef wat ik nog niet helemaal kan geloven; zoveel intense momenten meegemaakt met deze mooie familie, moeilijk te geloven dat we straks allemaal elders heengaan!
Maar ik kijk enthousiast uit naar de Bijbelschool zodat ik ook een antwoord kan zijn op Gods roeping voor mijn leven als zendelinge.
Fjieww Chris wat schrijf je Super! En wat een getuigenis van deze vrouw bij de boom!
Christa wat bijzonder mooi om te lezen hoe je op deze manier naar die mevrouw toe bent gegaan. Heb met bewondering je verhaal gelezen met traantjes in de ogen. Wil je Gods liefdevolle nabijheid toewensen tijdens deze weken met mooie momenten.
Een dikke knuffel van mama.
Christa, ook deze keer raakt het mij wat je schrijft. Jouw eigen ingewikkelde verleden mag je nu zelfs gebruiken om te getuigen. Getuigen hoe jezelf een andere keuze hebt gemaakt en werkelijk vrij bent geworden. Je gunt het zo van harte deze mensen met wie je contact krijgt.
Van harte: Gods zegen!!
Hoi Christa, Gods rijke zegen gewenst en toegebeden. Wat kostbaar dat Hij jou zo wil gebruiken. Je staat vrij in Christus. Hij overwon! Heel veel kracht en zegen gewenst. Je ontroert ons telkens weer opnieuw!
Groetjes en Liefs Esther