Pfoe pfoe, wat komt er veel kijken bij het aanvragen voor een vrijwilligersvisum. Alleen al het opvragen van persoonlijke documenten en het laten legaliseren hiervan. Ik heb vooral geleerd om mijn geduld met een glimlach te behouden. Tijdens deze gehaaste periode heb ik mogen genieten van treinritjes door eigen land. Zo kwam ik op locaties waar ik anders ook nooit zou komen; het DUO in Groningen, Ministerie van Buitenlandse Zaken in Den Haag en het Consulaat van Brazilië in Rotterdam.
Een bezoekje gehad aan de GGD voor de inentingen, vier naalden in een mum van tijd in mijn bovenarmen. De GGD-artsvertelde mij dat het de eerste dag geen bijwerkingen of stijve spieren zou geven, de tweede dag zal het vervelend zijn.. Hilarische avond werken met twee stijve pijnlijke armen, “niet aanstellen Christa, morgen is het pas vervelen” herhaalde ik naar mezelf. Voorbereid op een vreselijke dag met stijve armen, stapte ik de volgende ochtend het bed uit zónder, jawel zonder stijve spieren!
Mijn werk heb ik natuurlijk beëindigd, mijn manager vindt het fantastisch wat ik ga doen en staat volledig achter mijn keuze; als ik weer terug ben in Nederland mag ik eventueel weer terug komen werken.
Mijn kamer heb ik opgezegd, om onnodige kosten te besparen voor mijn vertrek. Ik mocht weer terug komen wonen bij papa en mama. Superspannend en tegelijkertijd heel fijn alles voor te bereiden vanuit een liefdevol huis.
Na een dag flink shoppen met mama heb ik nu wel alles wat ik denk nodig te hebben; een ultradun katoenen slaapzakje, mooie lichte wandelschoenen, rokken tot over de knie tot aan een spork. Toen het donker werd hebben we dan ook genoten van een welverdiend bakje koffie met een gebakje om weer op krachten te komen de fietstocht weer aan te kunnen.
Al met al zijn alle voorbereidingen nu compleet voor de voor mij onbekende spannende reis.
