De laatste weken in Nederland
Zijn voor mij gekkenhuis geweest, in praktijk maar ook in mijn hoofd. Voor alles nog even een laatste keer tijdens het voorbereiden voor emigratie. Hierdoor rende ik mijzelf weer eens heel gemakkelijk voorbij.
Bijzonder om een paar dagen voor vertrek de 80ste verjaardag van mijn oma mee te mogen maken, hierbij mocht genieten in de aanwezigheid van de gehele familie van een ontspannen dag vol van liefde en plezier. Dankbaar dat mijn ouders mij iets beter kennen dan dat ik mijzelf ken; mocht ik mijn laatste dagen in Nederland afsluiten in alle rust en genieten van het zijn met mijn ouders. De vredige leegte van duin, strand en zee: de ultieme plek om tot rust te komen.
Uitgerust mocht ik zondag genieten in mijn thuisgemeente van een spontane, vrolijke kerkdienst. Hier mocht ik de zegen ontvangen voor mijn uitzending terug naar Brazilië – Rio de Janeiro. De laatste nacht lag ik met een lach na te denken: hoe bizar eigenlijk, volgende keer dat ik in dit bed slaap, ben ik een getrouwde vrouw.
Met enige spanningen en wat tranen afscheid mogen nemen op Schiphol. Door de laatste controle heen bij de handbagage voelde ik me een heel klein meisje, het was dan voor mij ook bijzonder geruststellend dat papa mee gelopen was en dat ik oogcontact met hem kon blijven houden tot ik daadwerkelijk “klaar was voor vertrek”.
Ja, zo op reis gaan met vele vrije uren ter beschikking; is dit volgens mij een automatische ‘aan-knop’ voor de hersenen om over alles na en over te denken. Grote dankbaarheid slaat binnen. Maar ook het besef van alle spannende maar mooie gebeurtenissen die eraan komen.
Aangekomen in Rio de Janeiro
Ik ontving met een vriendelijke lach mijn welkom in Brazilië van de federale politie. Zonder enige vragen of verklaring af te leggen ontving ik een stempel in mijn paspoort die het welkom officieel maakte. Dit was een wonder aangezien ik afgelopen jaar te lang in het land ben geweest en nu met een enkele ticket, dus geen retour, aankwam in Brazilië.
Voor mij was het God die duidelijk zei: “zie je nou wel meid, Ik wil je hier hebben. Stress niet, vertrouw op Mij, wandel met mij en Ik zal je leiden door de juiste deuren.”
De terminal uitlopend hoefde ik niet te zoeken. Recht voor mij stond daar een stralende knappe jongeman gekleed in mijn favoriete rode t-shirt; hij had de meest grote lach van allen. Verlegen, zenuwachtig en blij liep ik naar hem toe en wat was het fijn om in zijn armen te staan! Samen werden we opgehaald met de auto door een bekende vanuit Borel, de favela waarin ik de komende maanden zal wonen en werken. Het was fijn om hier weer te zijn: van alle kanten liefdevolle knuffels en een warm en blij welkom: ik ben thuis.
Dit voelt een beetje gek om te zeggen maar zo voelt het wel, ik ben waar ik moet en mag zijn!
Na alle overladingen van ontmoetingen en alle engelse en portugese gesprekken, plus alle overheersende prikkels van de favela die binnenkwamen na een lange reis, begon mijn hoofd toch wel te bonken.. “Christa, deze dag ben jij vrij om uit te rusten en je te settelen” werd er in het portugees gezegd door de leidster van de basis, die ik met een dankbare glimlach beantwoordde.
Samen met Lucas besloten om er samen even op uit te gaan: even weg van de drukte van mensen, de auto’s, de liefdevolle vragen over hoe het gaat en mijn reis, de nieuwe taal en de geuren.
Genietend mochten wij Gods creativiteit bewonderen met fijne vertrouwde gesprekken, tussen de vele verschillende kleuren groen en het kalmerende krachtige geluid van de waterval waarbij we zaten.
De volgende morgen mocht ik meteen meehelpen op mijn aankomende nieuwe werkplek voor de komende 2 maanden. In de kindercrèche bij de leeftijden: 3-4 jaar oud, hier leren de kinderen voornamelijk de kleuren, vormen en getallen spelenderwijs. Hier natuurlijk meteen in het diepe gegooid qua taal: wat een verhalen, wat een vragen, wat een liefde.
En toen het spannende moment:
Op de diploma uitreiking van de bijbelschool waaraan Lucas heeft deelgenomen, mocht ik mijn aanstaande schoonouders ontmoeten. Mijn hart bonsde toen ik zijn ouders zag aan komen lopen, omver geblazen door zenuwen en verlegenheid. Zijn moeder nam mij liefdevol en huilend in haar armen en zijn vader heette mij welkom in de familie met een brede lach: “ik wil graag 5 kleinkinderen” zei die trots.
Ik merk nu hoe belangrijk deze tijd is bij Lucas thuis, om Lucas in zijn element te ervaren. Hoe goed God al van te voren een plan heeft gemaakt, zodat ik rustig mag wennen aan het feit dat ik mijn gehele leven heb verplaatst en verander. Nu ik in mijn thuisland mijn familie heb achtergelaten, voel ik mij gezegend met mijn schoonfamilie die vanaf het begin vertrouwt voelt. Ja natuurlijk zijn er de onzekerheden en de taal barrière, maar ik ben dankbaar voor hoe simpel Lucas zijn familie is: eerlijk, liefdevol en puur.
Deze periode is niet enkel vrije tijd en ontspanning, het is een vermoeiende periode om ons huwelijks proces te starten: al het papierwerk, legaliseren, vertalen, legaliseren, wettelijk huwelijk aanvragen en bevestigen. Helaas in de eerste vertaalde documenten wat fouten, waardoor een dag reizen al gauw voor “niets” was en de documenten opnieuw vertaald moeten worden voor de legalisatie. Het mooie is wel dat door deze vertraging tijd vrij is gekomen om vrienden te mogen bezoeken in een andere favela en hun werken/projecten te mogen zien. Momenteel leer ik dat mijn leven niet enkel kan bestaan uit hard werken en door rennen. Ik ben Lucas zeer dankbaar dat hij mij leert om te rusten en te genieten.
Al met al, ik ben volgeladen met verschillende emoties en gedachten. Ondanks alle onzekerheden en moeilijkheden bij het verplaatsen van mijn leven naar een ander land, andere cultuur, nieuwe vrienden en familie, nieuwe taal: vol van liefde voel ik mij thuis en geborgen. Ik voel mij rijkelijk gezegend en ik ben God dankbaar voor deze tijd die Hij mij/ons geeft.
***In de linkerhoek ziet u het mintgroene vrouwenhuis waarin ik momenteel woon, in de rechterhoek (overzijde van de straat) is de mintgroene basis te zien. (Hier zijn de aanbidding&gebeds ochtenden, de maaltijden en hier is de huiskamer voor allen)***
Dank jullie wel voor al de gebeden! Wilt u vooral mee bidden voor de veiligheid en de “opschoningen” in de favela’s waarbij willekeurige personen om het leven komen?!
Heel veel liefs, en Gods rijkelijke zegen toegewenst!
